پستانداران علف خوار شامل دو راسته فردسمان و زوج يا جفت سمان هستند و دستگاه گوارش اين موجودات كارايی بالايی نسبت به گوارش سلولز پيدا كرده و دليل آن به وجود گروهی از باكتری های مفيد و نيز برخی از آغازيان تاژكدار در سيستم گوارشی برمیگردد كه نمونه بارز همزيستی از نوع همياری است.

راسته فردسمان: اسب، الاغ و گورخر نمونه هايی از اعضای اين راسته اند كه بر روی سم خود راه می روند و اين سم، ناخن انگشتان است كه در اين جهت تغيير شكل يافته و سم ها در مقايسه با سم زوج سمان بزرگ تر می باشد. فيل و كرگدن نيز نمونه های ديگری از اين راسته اند. هضم گياه خورده شده بدين شكل است كه مواد موجود ديگر در غذا در مرحله اول و پس از آن سلولز تجزيه می گردد كه اين خود دليل مشاهده غذای هضم نشده در مدفوع جانور است؛ لذا اين راسته گوشت مكروه دارند. در ايران تنها نمونه وحشی موجود در طبيعت، گورخر ايرانی يا به اصطلاح اهل فن اُناگر ( Equus hemionus onager ) است كه شديداً در خطر انقراض قرار دارد و در دو استان سمنان ( كوير مركزی ) و فارس ( منطقه بهرام گور )، يافت می شوند كه مهمترين دلايل نابودی آن ها كه زمانی فلات ايران پراكندگی آن را شامل می شد، تخريب زيستگاه و شكار بيش از حد ( تازه گوشتشم مكروه ولی خوب ... ) می باشد. عكس زير: گورخر ايرانی در منطقه بهرام گور فارس

راسته زوج سمان: اين گروه خود نيز به دو دسته خوك شكلان و نشخواركنندگان تقسيم ميگردد؛ شامل گراز و خوك ( خوك شكلان ) و گوزن، قوچ، پازن و بز، شتر، گاو، گوسفند، آهو و امثال اينها ( نشخواركنندگان )،كه هر دو گروه پستاندارانی هستند كه شكافی سم آنان را به دو قسمت متقارن تقسيم نموده. در نشخواركنندگان معده چهارقسمتی است. چنين موجوداتی نشخواركننده می باشند و ابتدا سلولز موجود در غذا و سپس مواد ديگر هضم می شوند؛ اين گروه از پستانداران گوشتی حلال دارند كه البته اين خود علت كاهش شديد جمعيت آهوان و نيز كل و بز در كشورمان بوده است. در مقابل خوك شكلان به طريق ديگری غذای مصرف شده را هضم می نمايند. عكس زير: گوزن زرد ايرانی