در روز هفتم محرم عبید اللّه بن زیاد ضمن نامهای به عمر بن سعد از وی خواست تا با سپاهیان خود بین امام حسین و یاران، و آب فرات فاصله ایجاد کرده و اجازه نوشیدن آب به آنها ندهد.عمر بن سعد نیز بدون فاصله “عمرو بن حجاج” را با ۵۰۰ سوار در کنار شریعۀ فرات مستقر کرد و مانع دسترسی امام حسین علیهالسلام و یارانش به آب شدند.
این واقعه ناجوانمردانه، سه روز پیش از شهادت امام حسین علیهالسلام رخ داد. البته حضرت ابوالفضل علیهالسلام از سیاهی شب استفاده میکرد و برای خیمهها آب میآورد، ولی از بامداد تا شامگاه روز عاشورا، هیچ گونه آبی برای امام حسین علیهالسلام و یاران و کودکانش فراهم نشد.
در این روز مردی به نام “عبداللّه بن حصین ازدی” ـ که از قبیله “بجیله” بود ـ فریاد برآورد: ای حسین! این آب را دیگر بسان رنگ آسمانی نخواهی دید! به خدا سوگند که قطرهای از آن را نخواهی آشامید، تا از عطش جان دهی!
امام علیهالسلام فرمودند: خدایا! او را از تشنگی بکش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار نده.
حمید بن مسلم میگوید: به خدا سوگند که پس از این گفتگو به دیدار او رفتم در حالی که بیمار بود، قسم به آن خدایی که جز او پروردگاری نیست، دیدم که عبداللّه بن حصین آنقدر آب میآشامید تا شکمش بالا میآمد و آن را بالا میآورد و باز فریاد میزد: العطش! باز آب میخورد، ولی سیراب نمیشد. چنین بود تا به هلاکت رسید.
نام برخی از حیواناتی که در قرآن آمده است